Invloed van bestraling op de stamheid van glioblastoomcellen

Glioblastomen zijn de meest voorkomende primaire hersentumoren die gekenmerkt worden door hun agressief karakter. Om deze vorm van kanker te bestrijden is het belangrijk om een beter beeld te krijgen van de verschillende mechanismen in de hersentumoren, waaronder radioresistentie. Hierbij staat het begrip ‘stamheid’ centraal. De stamheid is een term die gebruikt wordt om de kernstamceleigenschappen uit te drukken (Melton, 2014). Dit wil zeggen dat de stamheid het vermogen omvat van een cel voor zelfvernieuwing en differentiatie (Mushtaq et al., 2020). Hoe hoger de stamheid, hoe hoger de overlevingskans van de glioblastoomcellen na bepaalde behandelingstherapieën, wat een groot nadeel is voor de patiënt. Hierbij spelen de lang niet-coderend RNA plasmacytoma variant translocatie 1 (lncRNA PVT1) en het Yes-associated protein (YAP) een zeer belangrijke rol (Li et al., 2022; Pan, 2010). In dit onderzoek wordt de invloed van bestraling op de stamheid bestudeerd aan de hand van twee experimenten. Bij deze experimenten wordt er gebruik gemaakt van de U87-cellijn. In het eerste experiment wordt de invloed van bestraling op de stamheid van glioblastoomcellen onderzocht aan de hand van de markers PVT1, SOX2, CYR61, YAP, MYC, OCT4 en CD133. In een tweede experiment wordt er onderzoek verricht naar YAP en PVT1 in glioblastoomcellen met een verhoogde stamheid door gebruik te maken van NBE-medium. Hierbij wordt de relatie tussen YAP, PVT1 en de stamheid onderzocht. Om de verschillende markers te bepalen, wordt er gebruik gemaakt van een RT-qPCR en een Western blotting. Uit de bekomen resultaten van de verschillende experimenten is nog geen éénduidig antwoord te formuleren. Optimalisaties van de gebruikte methoden en van de proefopzet zijn noodzakelijk om een éénduidig antwoord te formuleren op de vraag of bestraling een invloed heeft op PVT1, YAP en de stamheid.